เรื่องของเวลาของเด็ก

พ่อแม่บางคนคิดว่าตราบใดที่ลูกยังเล็กอยู่ทุกอย่างต้องยกผลประโยชน์ให้เขาเราไม่สามารถไปจำกัดเวลาหรือตั้งกฎเกณฑ์ใดๆได้ต่อเมื่อเขาโตเมื่อไรค่อยจัดการเรื่องเวลากับเขาซึ่งนี่เป็นวิธีคิดที่ผิดพลาดและทำให้เสียโอกาสในการปลูกฝังลูกให้รู้จักเรื่องของเวลาไปอย่างน่าเสียดาย

แม้ว่าลูกเรายังเล็กอยู่เราก็สามารถที่จะสอนให้ลูกรู้จักเรื่องของเวลาได้ด้วยการสอนให้ลูกรู้จักแบ่งเวลาเป็นเช่นบอกลูกว่าลูกควรดูการ์ตูนเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หรือลูกไม่ควรใช้เวลากับการเล่นนานจนเกินเวลาอาหารมื้อเย็นเราะเราจะต้องเข้มงวดอีกนิดหนึ่งในเรื่องของเวลา สอนให้ลูกรู้ว่าเมื่อถึงเวลาเย็นแล้วลูกควรจะหยุดเล่นเก็บของเล่นใส่กล่องไปอาบน้ำหรือไปล้างมือเพื่อที่จะเตรียมตัวไปกินข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ ถ้าลูกละเลยไม่เอาใจใส่เรื่องเวลาก็ต้องมีการสั่งสอนอธิบายให้เหตุผล และมีการลงโทษนิดๆ หน่อยๆ เพื่อให้ลูกให้ความสำคัญกับเวลามากขึ้น การช่วยให้ลูกๆ รู่จักแบ่งเวลานั้นตอนแรกพ่อแม่ต้องช่วยให้ลูกจักสรรเวลาได้ตามความสำคัญ และต้องช่วยให้จัดสรรเวลาได้ตามความสำคัญและต้องช่วยดูและให้ถูกต้องตามเวลาด้วย

เด็กบางคนร้องกินขนมในเวลา3-4ทุ่มในขณะที่ดูทีวีอย่างนี้ถือว่าลูกไม่รู่จักเวลาในการกินขนมเพราะไม่ได้มีการถูกปลูกฝังและอบรมสั่งสอนมาก่อน การที่เด็กร้องกินขนมนั้นไม่ใช่เรื่องผิดแต่เด็กที่ได้รับการปลูกฝังรู้จักเรื่องของเวลาเด็กก็จะไม่ร้องงอแงทำสิ่งใดที่เป็นการผิดเวลาอย่างแน่นอนในกรณีนี้ถ้าพ่อแม่รู้จักให้ลูกได้กินขนมอย่างเอร็ดอร่อยเต็มที่หลังอาหารและในช่วงบ่ายซึ่งเป็นช่วงของการกินอาหารว่าง ลูกก็จะเป็นเด็กที่ไม่มีนิสัยกินขนมจุบจิบหรือร้องแต่กินขนมตลอดเวลาทุกครั้งที่อยากกิน

การสอนให้ลูกรู้จักทำอะไรถูกต้องตามเวลาแม้แต่ในเรื่องเล็กน้อยก็เท่ากับเป็นการสอนให้ลูกรู้จักใช้เวลาให้เหมาะสมถูกต้องในเรื่องสำคัญอื่นๆอีกต่อไปด้วย นอกจากนี้จะช่วยให้กลายเป็นคนตรงต่อเวลาตั้งแต่เด็กๆเขารู้ว่าเมือไรควรเลิกดูการ์ตูนและไปทำการบ้าน เมื่อไรควรเลิกเล่น เก็บของใส่กล่องและไปช่วยแม่ในครัวเพื่อเตรียมตัวทำอาหาร เมื่อใดควรจะเลิกเล่นและไปอาบน้ำอาบท่า พ่อแม่เองก็ต้องใช้เวลาให้เหมาะสมถูกต้องและเป็นคนตรงต่อเวลาด้วยเช่นกัน
เพราะถ้าแม่และสมาชิกทำอะไรไร้ระบบระเบียบไม่เป็นเวล่ำเวลาเลยลูกก็ซึมซับเอาวิถีชีวิตในลักษณะนั้นอย่างง่ายดาย