รูปลักษณ์ของลูก

แม้ว่าเด็กๆจะยังไม่รู้เดียงสามากในเรื่องของรูปร่างหน้าตาของตนเองแต่อย่างน้อยเด็กจะรู้ถึงความแตกต่างระหว่างความไม่น่ารักและความน่ารักอย่างแน่นอนพ่อแม่หลายคนเคยชมลูกๆคนอื่นต่อหน้าลูกน้อยของตนว่าเด็กคนนั้นหน้าตาน่ารักโตขึ้นมาคงหล่อและสวยไม่น้อยเลยในขณะเดียวกันอาจหันมาตำหนิลูกของตนว่าเป็นเด็กขี้เหร่หรือล้อว่าผิวดำเหมือนถ่าน หรือพูดกับคนอื่นว่าลูกตนไม่น่ารักเพราะดั้งหัก หรืออื่นๆ ก็ตามที่ทำให้ลูกเริ่มซึมซับและรู้สึกเอาเองตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยว่ารูปลักษณ์ของตนเองนั้นคงจะสู้กับคนอื่นไม่ได้และนั่นจะนำมาซึ่งความรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง ความรู้สึกอับอาย และไม่ภูมิใจในรูปร่างหน้าตาตัวเองเลย
ถ้าคุณอยากให้ลูกเป็นเด็กที่เก่งและมีความสุขคุณจะต้องทำให้ลูกมีความรู้สึกพออกพอใจในตนเองเป็นอันดับแรกพ่อแม่ไม่จำเป็นต้องชมลูกจนเกินเลยความจริงหรือชื่นชมแต่เรื่องหน้าตาหรือรูปร่างของลูกตลอดเวลาบ่อยจนเกินไป เพียงแต่ต้องทำให้ลูกรู้สึกบ้างว่าตนเองก็มีความน่ารักน่าภาคภูมิใจในตัวของเขาเองได้

ในขณะเดียวกันต้องปลูกฝังให้ลูกรู้จักภาคภูมิใจในรูปลักษณ์ของตนเองมิใช่ในแง่ที่ว่ามั่นใจว่าตัวเองหน้าตาดี แต่สอนให้เด็กรู้ว่ามีส่วนที่ดีในตัวของลูกเพื่อที่เด็กจะไม่เป็น เด็กที่คิดแต่เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกเป็นจุดสำคัญ

แม้กระทั่งการพูดถึงคนอื่นหรือการชมโทรทัศน์พ่อแม่ก็ต้องปลูกฝังให้ลูกได้ยินอยู่เสมอว่าถึงคนนั้นหน้าตาไม่หล่อเท่าคนนี้แต่คนนั้นเขามีผิวพรรณที่ดีนะ หรือมีรูปร่างดี มีเส้นผมที่สวยหรือมีใบหน้าที่เบิกบานแจ่มใสและยิ้มหวานอยู่เป็นนิตย์ เป็นต้น การทำให้ลูกมีความพอใจในตนเองมีความภาคภูมิในในรูปลักษณ์ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างของตนเองการรู้จักแต่งกายที่ดี และสะอาดถูกกาลเทศะ สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้ลูกมีความมั่นใจในตนเองเพราะเมื่อไรก็ตามถ้าเด็กรู้สึกขาดความมั่นใจในตนเอง รู้สึกอับอายในรูปลักษณ์ของตนเองแล้ว เด็กก็อาจมีปัญหาในเรื่องของการใช้ชีวิตในด้านอื่นๆด้วยเช่นกัน